We pakte twee lantaarnpalen in met twee regels van dit gedicht:
Denkend aan Holland zie ik gele treinen traag door het oneindig...
[op die plek zoeven namelijk ook gele treinen door het landschap ; ]
Leukste was weer de reacties van alle voorbijgangers tijdens het instaleren.... veel vragen als: "zijn jullie ook de makers van het verkeersbord? Komt ie terug alsjeblieft, die zal ik nooit vergeten!"
En: "doe je alle palen, anders krijgen zij het koud!"
Originele versie van het gedicht en meer foto's zie je hier >>
 |
Denkend aan Holland
zie ik breede rivieren traag door oneindig laagland gaan,
rijen ondenkbaar
ijle populieren als hooge pluimen aan den einder staan;
en in de geweldige
ruimte verzonken de boerderijen verspreid door het land,
boomgroepen, dorpen,
geknotte torens, kerken en olmen in een grootsch verband.
de lucht hangt er laag
en de zon wordt er langzaam in grijze veelkleurige dampen gesmoord,
en in alle gewesten
wordt de stem van het water met zijn eeuwige rampen gevreesd en gehoord. Hendrik Marsman, 1936 |
 | |
 | |
 |  |
 |  |
Posts
No comments:
Post a Comment